پلی پروپیلن– این پلی الفین با پلیمریزاسیون پروپیلن با کاتالیزورهای مناسب، عموما آلومینیوم آلکیل و تیتانیوم تتراکلرید تولید می شود. خواص پلی پروپیلن با توجه به وزن مولکولی، روش تولید و کوپلیمرهای آن متفاوت است. به طور کلی پلی پروپیلن مزایای خاصی نسبت به پلی اتیلن در بهبود استحکام، سفتی و قابلیت مصرف در دماهای بالاتر نشان داده است. پلی پروپیلن به دلیل استحکام ویژه ای که دارد، در شکل دهی الیاف بسیار موفق عمل کرده است، به همین دلیل است که صنعت الیاف بیشترین استفاده را از پلی پروپیلن دارد. همچنین پلی پروپیلن یکی از سبک ترین پلاستیک های موجود با چگالی g/cm³ 0.905 است. پلی پروپیلن(PP)

پلی پروپیلن (PP) در سال 1954 کشف شد و به سرعت محبوبیت زیادی پیدا کرد. به دلیل تحقیقات گسترده، پنج نوع اصلی پلی پروپیلن وجود دارد: هموپلیمرها، کوپلیمرهای ضربه ای (بلوکی)، کوپلیمرهای تصادفی، آلیاژ های اصلاح شده با لاستیک و کوپلیمرهای خاص.

ویژگی ها:

• هموپلیمر،
• کوپلیمر،
• جریان زیاد،
• مقاومت در برابر ضربه خوب،
• سختی خوب،
• فرآیندپذیری خوب،
• مناسب تماس با مواد غذایی

معایب:

• تخریب با اشعه UV
• قابل اشتعال، اما گرید های بازدارنده شعله موجود است
• مقاومت ضعیف در برابر حلال های کلردار و آروماتیک
• اتصال سخت
• چندین فلز تجزیه اکسیداتیو را تسریع می کنند
• استحکام ضربه در دمای پایین ضعیف است